Przyznam szczerze, że jestem jedną z tych mam, które w czasie ciąży bardzo intensywnie przeżywały syndrom „wicia gniazda”. Od szóstego miesiąca ciąży ubranka dla niemowlaków leżały w szafie wyprane, wyprasowane i posortowane kolorystycznie, a tuż obok w równym rządku stały spakowane torby: na ewentualny wcześniejszy wyjazd do szpitala, na poród, na dzień po porodzie. Gdy teraz o tym myślę, uśmiecham się do siebie samej sprzed kilku lat, ale taka właśnie jestem i to był chyba mój sposób na poradzenie sobie z niepokojem i wyrażenie swojej radości.

Po tym, jak straciłam swoją pierwszą ciążę, w kolejnych byłam przeczulona na puncie stanu zdrowia malucha. Stawiałam się na badania kontrolne, łykałam posłusznie wszystkie przepisane preparaty, liczyłam ruchy płodu, ba! myślałam nawet o zakupie detektora tętna. Okres końcówki ciąży sprzyja zresztą różnym pomysłom tego typu i nie do końca przemyślanym inwestycjom. Gdy patrzę na to wszystko z perspektywy czasu, widzę, co było konieczne, co jedynie przydatne, a co zbędne.

Oto moja subiektywna lista:

Niebieskie dla chłopczyka, różowe dla dziewczynki? 

Niekoniecznie, a przynajmniej na początku. Jakie znaczenie ma kolor śpioszków, na które maluch uleje mleko? A gdy zdarzą się jakieś rewolucje żołądkowo-jelitowe i w czasie piętnastominutowego spaceru z przychodni trzeba będzie przewijać i przebierać dziecko trzy razy na trawnikach po kolejnymi blokami (autentyk niestety :) ), kolor spodenek będzie najmniejszym problemem. Na pewno fajnie jest dać upust swojej radości, kupując kilka ubranek na szczególne okazje, warto jednak pamiętać, że dzieci rosną baaardzo szybko. Moje pociechy dorastały korzystając w dużej mierze z ubrań, jakie dostawaliśmy od znajomych. Przekazywaliśmy je potem dalej, by mogły z nich korzystać inne maluchy. To nie tylko po prostu dobre :) i praktyczne – to również ekologiczne.

Sesja z brzuszkiem

Dla niektórych fanaberia, dla innych najważniejsze wydarzenie przełomu drugiego i trzeciego trymestru. Mój mąż trochę kręcił na to nosem, ale ja byłam nieustępliwa – właśnie taki prezent urodzinowy wymarzyłam sobie w czasie ciąży z naszym synem. Do dzisiaj na zdjęcia patrzę z ogromnym wzruszeniem – nie tylko dlatego, że jestem tam o kilka kilogramów lżejsza niż dzisiaj ;) Fotografowi udało się uchwycić naszą zwariowaną, nieco chaotyczną codzienność i autentyczną radość.

Zdjęcia dokumentujące przebieg ciąży to wspaniała pamiątka. Niekoniecznie trzeba w tym celu inwestować w zawrotnie drogą sesję fotograficzną – wystarczy zainspirować się różnymi ujęciami mam z brzuszkiem, jakie możecie znaleźć w internecie i poprosić o pomoc kogoś z rodziny lub grona przyjaciół.

Monitor oddechu

To chyba najlepiej zainwestowane pieniądze w moim życiu. Wiem -to co piszę jest bardzo subiektywne i wynika z tego, o czym wspominałam na początku: od chwili, gdy zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym, drżałam o moje maluchy. W obu przypadkach moje dzieci przyszły na świat miesiąc przed terminem, z niską masą urodzeniową. Ubranka w rozmiarze 56 zakładaliśmy dopiero 3 miesiące po narodzinach. Gdy teraz patrze na te mikroskopijne bodziaki, ciężko mi uwierzyć, że moje dzieci (dziś wysokie niemalże ponad normę) były takie malutkie. „Ohoho, kurczak w sklepie waży więcej” – skomentowała z uśmiechem jedna z położnych w czasie obchodu, kilka dni po narodzinach mojego synka. „Pierwsze dziecko tez było hipotrofikiem?” – dodała pediatra. A ja czułam, że ich słowa absolutnie mnie nie uspokajają!…

Dlatego gdy znalazłam się w domu, z dużą ulgą patrzyłam na monitor oddechu. Odkładając dziecko do łóżeczka, czułam się spokojna. Gdy kilka razy włączył się alarm (a tak się zdarzyło), biegłam do dzieci szybciej, niż jakikolwiek strażak do gaszenia pożaru! Do tej pory nie ma dla mnie bardziej przerażającego dźwięku niż to przejmujące „tiiii tiiii tiii”…

Drogie kosmetyki

Proszę Państwa, przed Wami być może nie jedyna osoba na świecie, która z powodu „aksamitnej konsystencji” i „neutralnego zapachu” pomyliła dwa podobne do siebie opakowania i nasmarowała dziecko nie balsamem, ale mydłem w płynie, po czym położyła je do łóżeczka… ;) Czy coś się stało? Nie. Zorientowałam się następnego dnia, że chyba poprzednio zaszła jakaś pomyłka. A choć „aksamitna konsystencja” była faktycznie aksamitna, nie widzę zbyt wielkiej przewagi kosmetyków z górnej półki nad tymi, które produkują nasze rodzime firmy. Powiem więcej, jako mama alergika – emolienty działają dobrze jedynie wtedy, gdy dziecko nie ma problemów ze skórą, w przeciwnym wypadku naprawdę niewiele dają, a jakąś (niekiedy również niewielką) skuteczność mają jedynie maści apteczne. Prawdą jest też, że część kosmetyków trzeba wypróbować naprawdę na własnej skórze. Dla mnie jednak tradycyjny Penaten (pamiętam go jeszcze z czasów komunizmu!) jest równie dobry, o ile nie lepszy od francuskich kosmetyków, których nazwy mówią mi tak niewiele, że potrafię pomylić…mydło i krem ;) Kurtyna, oklaski, tak – wiem, to kompromitujące… ;)

Święty Ignacy i Matka Boska Brzemienna

Każda ciąża była dla mnie czasem doświadczania duchowego kryzysu. Być może działo się tak dlatego, że nosiłam w sobie nie tylko nowe życie, lecz swój własny, dobrze we mnie zadomowiony lęk – i to właśnie on czasem brał górę nie tylko nad rozsądkiem, ale też wiarą. Rosnący brzuch i ciążowe dolegliwości bywały dobrą wymówką, by zrezygnować z modlitwy czy nie pojechać do kościoła. To był więc czas dość specyficznej i zaciętej walki duchowej. Zdarzały się w jej czasie chwile, gdy byłam naprawdę daleko od Boga. Jednak nawet wtedy nie przestawałam się modlić za dziecko, które noszę pod sercem. To było silniejsze od mojego lęku, od zwątpień i czarnych myśli…

Od wielu, wielu lat w moim życiu pojawiał się jeden szczególny wizerunek Matki Bożej. W gdańskim Matemblewie znajduje się sanktuarium Matki Bożej Brzemiennej – i to właśnie Jej powierzałam swoje obawy, rozterki i zdrowie moich dzieci. Kto mógł mnie zrozumieć lepiej, niż Ona?

Dopiero po jakimś czasie dowiedziałam się, że patronem matek spodziewających się dziecka jest również mój ulubiony Ignacy z Loyoli. Spowodowane jest to następującą historią: „Dnia 27 sierpnia 1545 roku ojciec Ignacy został wezwany do Palazzo Madama i spędził prawie cały dzień w tym pałacu. Wyspowiadał Małgorzatę, która uczestniczyła we Mszy św. i z wielką pobożnością przyjęła Komunię św. Pozostał na modlitwie w prywatnej pałacowej kaplicy aż do zakończenia jej porodu. Urodziło się dwoje bliźniaków, z których pierwszego ochrzciła zaraz sama położna, nadając mu imię Jan Karol (zmarł on po kilku miesiącach). Wyczuwając niebezpieczeństwo dla życia drugiego bliźniaka, święty Ignacy Loyola ochrzcił go w formie prywatnej, nadając mu imię Jan Paweł. ” (cytat ze strony jezuici.pl)

W tym roku, 31. lipca,  po raz kolejny mogłam się wsłuchać w słowa, towarzyszące błogosławieństwu wody św. Ignacego. Tekst jest przejmujący! A ja mocno wierzę, że wstawiennictwo świętych i moc modlitwy Kościoła obejmuje w ten sposób wszystkie mamy, nie tylko te związane z jezuitami ;) i również te, które doświadczają duchowych trudności:

Panie święty, Ojcze wszechmogący i wieczny Boże, który, zlewając na słabe ciała łaskę swego błogosławieństwa, miłosiernie ochraniasz dzieło rąk Twoich, racz łaskawie przyjąć wezwanie Twego Imienia i przez wstawiennictwo świętego Ignacego – Twego wyznawcy, uwolnij od choroby Twoje sługi i obdarz zdrowiem, podźwignij swoją prawicą, umocnij siłą,strzeż ich swoją potęgą i we wszelkiej pomyślności przywróć ich Twojemu Kościołowi świętemu….”

Piękne, prawda? Warto korzystać z tej pomocy Kościoła :) A wszystkim Mamom, które oczekują na narodziny rosnącego pod ich sercem skarbu, życzę umocnienia wiary, prawdziwego pokoju i mądrych, przemyślanych decyzji – nie tylko tych, dotyczących zakupów.

Follow

Tak mógłby brzmieć tytuł popularnego poradnika albo programu telewizyjnego. A ja jestem antyfanką tego typu złotych rad, więc nieco przewrotnie zaczynam w ten sposób ten wpis. Nie podam w nim żadnej recepty na sukces w tym, co stanowi wielką część mojego życia – w nieperfekcyjnym macierzyństwie. Chcę jednak zrelacjonować Wam jeden bardzo zwyczajny wieczór.

Cierpliwość zaczęłam tracić już w momencie, gdy Młody przypomniał sobie, że jednak nie lubi myć włosów. Potem ręcznik był zbyt szorstki, w łazience było za zimno, a pidżamka nie taka, jak trzeba. Luz – to norma, ten typ tak ma, że czasem marudzi.  W pewnej chwili jednak, gdy uparł się by sam nałożyć na szczoteczkę pastę o zębów, a ta wyskoczyła z tubki rysując dwa fantazyjne łuki na dłoni (oczywiście sprytnie omijając włosie szczoteczki), Młody ni z tego ni z owego uderzył siedzącą obok starszą siostrę. „Bo ona się gaaaaapiiii” – brzmiało uzasadnienie. A ja poczułam, że z trybu Mary Poppins przechodzę w tryb Batmana…

Jestem zdecydowaną przeciwniczką kar cielesnych i może potrafiłabym zrozumieć taki wybuch agresji skierowany na drugą osobę, a nie przedmiot, gdyby Młody był świadkiem lub sam doświadczał przemocy. Ale tak przecież nie jest! Próbowałam więc bardzo stanowczo wytłumaczyć, że TAK SIĘ NIE ROBI iże za karę nie ma ani bajki, ani piosenki na dobranoc.

Moje tłumaczenia przerwał płacz z pokoju Młodej. O dziwo nie płakała jednak z powodu zachowania brata. Spytana o powód, wychlipała: „Bo – bo yyy ja tak nie lubię yyyy jak Ty podnosisz głooooos.”

Westchnęłam ciężko czując, że podwójna porażka wychowawcza to kolejny ciężar dołożony do dnia, który już i tak nie był lekki przez stresujące wydarzenia w pracy i bieganie po sklepach. Wysłałam dzieci do łóżek, a sama – jak zwykle w takich sytuacjach – poczułam, że jestem najgorszą matką na świecie… Leżąc na łóżku i ocierając łzy pomyślałam, że to taka sytuacja, w której nic nie przyniesie mi ulgi. Zawód miłosny można zagłuszyć sprawdzoną przeze mnie kombinacją czekolady i wina, a stres wybiegać na polnej drodze czy na siłowni. W tym przypadku czułam, jakbym zabrnęła w ślepą uliczkę, stając jednocześnie oko w oko ze wszystkimi wyrzutami sumienia, które kolekcjonowałam przez lata macierzyńskich zmagań. A przecież ten wieczór miał wyglądać inaczej. Mieliśmy usiąść na łóżku, poczytać książkę i razem pośpiewać. To był czas, na który czekałam, bo mało jest w ciągu dnia chwil, które spędzamy tylko ze sobą.

Nagle pomimo łez i czarnej rozpaczy, w głowie pojawiła się bardzo trzeźwa myśl:

SKORO CHCIAŁAŚ SPĘDZIĆ TEN WIECZÓR INACZEJ, TO CZEMU LEŻYSZ NA ŁÓŻKU I PŁACZESZ? 

Przecież nikt nie zmuszał mnie do rezygnacji z czasu spędzonego z dziećmi. Nikt nie kazał mi również roztrząsać swoich porażek i zalewać się łzami. Uczucia, za którymi poszła cała nasza trójka (złość Młodego, smutek Młodej i moje wycofanie połączone z poczuciem porażki) to tylko uczucia, a nie smycz i kaganiec. To informacja o tym, co się we mnie dzeje. Powinnam ją przyjąć do wiadomości, ale nie muszę za nią iść jak niewolnik za swoim panem.

To było pięć minut, które odmieniło moje spojrzenie na siebie – nie tak ogólnie, tylko dzisiaj, w tym całym bałaganie. Pięć banalnych minut pełnych łez i gonitwy myśli. Pięć minut na spotkanie z sobą i decyzję na to, że mogę czuć jedno, ale robić drugie.

Wiecie, co było dalej? Otarłam łzy, zawołałam dzieci i na spokojnie porozmawiałam z nimi o całej sytuacji. Każde z nich wybrało swoją ulubioną bajkę, a potem wspólnie śpiewaliśmy sobie przerażającą historię o tym, jak to „króla zjadł kot, pazia zjadł pies, królewnę myszka zjadła”. I tylko co chwilę, każde z nas na zmianę pociągało nosami, tworząc niepowtarzalny podkład niemuzyczny do tej banalnej opowieści…

Follow

Mało mnie tu ostatnio. Czas pędzi jak szalony, a obowiązki pochłaniają. Są zresztą bardzo zwyczajne – praca, dom, dzieci. Od kiedy u mojego synka potwierdzono alergię na kilka składników codziennej diety, jestem bardziej kobietą gotującą niż pracującą. Wróciłam do samodzielnego wypieku pieczywa, poluję też na ekologiczne mięso. Nie, nie z bronią w ręku :)

ale w odpowiednich alejkach sklepowych, co też pochłania sporo czasu.

W tej chwili czekam, aż wyrośnie ciasto na dwa bochenki chleba. Okazało się, że nie opłaca się piec jednego – dzieci wpatrują się w piekarnik z większym zainteresowaniem niż w ekran telewizora, czekając kiedy będą mogły porwać gorącą pajdę. Magia :) Warto upiec chleb choćby po to, żeby zobaczyć ich miny i radość…

„Do tego, żeby żyć zwyczajnie, trzeba mieć wiele odwagi” (Soren Kirkegaard) – przeczytałam ostatnio (o tu). Pomyślałam, że to prawda. W świecie, w którym popularność mierzy się lajkami pod zdjęciami na Facebooku  – trzeba mieć odwagę, by żyć zwyczajnie. Można przecież pochwalić się wizytą w niezwykłej restauracji na drugim końcu świata, ale tym, że po raz trzeci w tym tygodniu robi się rosół, chyba już niekoniecznie…

Jesteśmy przyzwyczajeni do nadzwyczajności. Nikt nie ekscytuje się powtarzalnym jak wezwania litanii nabożeństwem majowym, a na rekolekcje ze znanym charyzmatykiem ciągną tłumy – bo jest szansa na doświadczenie czegoś szczególnego. Kolejne dni mijają niezauważone, bo w gąszczu obowiązków i codziennych małych wyzwań nie widzimy niczego godnego uwagi. Czekamy za to na wiosnę (długo w tym roku), na lato, wakacje, zastrzyk gotówki albo chwilę, gdy ukochany wreszcie domyśli się, o co nam chodzi. Nadzwyczajność przyciąga nas jak magnes. Trzeba wielkiej odwagi by pozwolić innym na takie poszukiwania, a samemu skupić się na tym, co tak prozaiczne jak zwyczajny chleb. Bo chleb, tak jak inne owoce naszej pracy, karmi innych…

Za dwa tygodnie wybieram się do Warszawy na konferencję „Być kobietą urzekającą”. Jakiś czas temu wystąpiłam w telewizji, ostatnio udzieliłam krótkiego wywiadu. Takie wydarzenia, które uważam za pewnego rodzaju wyróżnienie, cieszą mnie, a zarazem autentycznie dziwią. To zabrzmi być może jak fałszywa skromność, piszę jednak zupełnie szczerze – jestem tylko zwyczajną mamą, która dzieli się swoimi przemyśleniami. Jestem jedną z wielu kobiet, które starają się przeżywać codzienność z Panem Bogiem. W moim otoczeniu znalazłabym sporo osób, które o życiu wiarą mogłyby powiedzieć o wiele więcej. Na co dzień nie rzucają się w oczy. Pracują, wychowują dzieci, działają w Kościele. Ich codzienność jest bardzo zwyczajna, tak zwyczajna, że prawie ich nie widać. Są jednak siłą tak potężną, jak ewangeliczny zakwas – zmieniają świat przez odwagę życia w sposób zwyczajny. Zmieniają go przez wierność swoim obowiązkom – a w tym mało atrakcyjnym sformułowaniu nie kryje się nic innego, jak miłość okazywana najbliższym i Bogu. Zmieniają świat nie przez rewolucję, lecz po cichu – od środka.

Jestem pewna, że Ty też należysz do takich kobiet. Może sama nie zauważasz tego, bo pochłania Cię codzienność i wszystkie drobne, a czasem nużące sprawy, które dźwigasz na swoich ramionach. Ale nawet jeśli tego nie dostrzegasz, są obok Ciebie ludzie, dla których jesteś jak chleb – Twoja obecność „karmi”, daje siłę, wspiera. Twoja miłość z kolei zmienia świat, po cichu, od środka. I to jest nadzwyczajne w swojej zwyczajności!

„Do tego, żeby żyć zwyczajnie, trzeba mieć wiele odwagi„. Życzę dzisiaj i sobie, i Tobie, takiej właśnie odwagi. Życzę nam tego, bo za chwilę wstanę od komputera, zajmę się obiadem i wieszaniem prania. I nie zamierzam czuć się w tym wszystkim jak w trakcie odrabiania pańszczyzny. Nie zamierzam odliczać godzin do końca dnia, by wieczorem skreślić kolejną datę w kalendarzu w oczekiwaniu na urlop. Chcę cieszyć się zwyczajnością, bo ona ma sens, a ode mnie zależy, jak wiele radości uda mi się z niej czerpać.

Follow

„Urwisy są jak zwykle pełne życia. Mam przy nich co robić, bo ciągle sę boję, żeby nic im się nie stało i dlatego muszę zawsze ich pinować. Są w tym wieku, że trzeba stale mieć je na oku, ale są wspaniałe w swej niewinności.”

To nie wypowiedź z internetowego forum dla mam, ale fragment listu sprzed ponad pięćdziesęciu lat. W ten sposób domową codzienność opisywała swojemu mężowi Joasia. Wraz z Piotrem tworzyli zgodne, pełne miłości małżeństwo, tym bardziej więc częste wyjazdy męża ciążyły młodej mamie. Joasia była jednak kobietą pogodną i silną, radziła więc sobie i z ząbkowaniem, i w chwilach, gdy trójka maluchów złapała grypę żołądkową. Drobne wyzwania domowej codzienności były wtedy zadziwiająco podobne do tych, z którymi sama się mierzę.

Niektórzy dystansują się wobec niej, bo mogła sobie pozwolić na wynajęcie pomocy domowej czy ogrodnika, a więc żyła dostatniej niż większość z nas. Ja jednak patrząc na nią, czuję nadzieję, bo widzę kogoś, kto jest bardzo zwyczajny. W Joasi widzę dowód na to, że świętość jest dla każdego, nie tylko dla tych, którzy ewangeliczne słowa o sprzedaniu swoich majętności potraktują dosłownie i rzucając wszystko, wyjadą na drugi koniec świata. Świętość jest też dla tych, którzy wyjeżdżają co najwyżej – jak Joasia – w góry na urlop z dziećmi. Jest dla tych, którzy zostają w pracy po godzinach, którzy nie zawsze mają czas, by wejść codziennie do kościoła, ale odkrywają, że można się modlić ot chociażby przy obieraniu ziemniaków. Świętość jest dla tych, których największym wyzwaniem bywa próba przyniesienia ulgi ząbkującemu maluchowi. I nie przeszkadza w niej to, że realizuje się swoje pasje (jak góry i narciarstwo Joasi), że dba się o swój wygląd i modne ubrania, że jest się jednocześnie kochającą mamą i osobą oddającą się pracy zawodowej.

„Wiesz, Gina, jak bardzo się cierpi, gdy trzeba umierać, zostawiając takie malutkie dzieci! (…) Wiesz, jak inaczej ocenia się rzeczy, leżąc na łożu śmierci… Jak nieistotne wydają się różne rzeczy, do których świat przywiązuje wielką wagę!”

Joasia świadomie oddała życie za swoje czwarte dziecko. Miała wybór – ratować siebie albo zaryzykować i pozwolić, by Życie, które rozwijało się pod jej sercem, miało szanse przetrwać. To Życie ma na imię Gianna Emmanuella. Bo Życie zawsze ma konkretne imię…

Dzisiaj wspominamy ją w Kościele –  Joasię zwyczajną, pełna matczynej troski, z radością przeglądającą katologi mody i wędrującą po górach, a jednak w tym wszystkim Joasię – świętą. Uczę się od niej tego, żeby doceniać każdy dzień, w którym mogę być z moimi dziećmi. Uczę się dostrzegać Życie – nie tylko tam, gdzie drastycznymi zdjęciami krzyczą o nim przeciwnicy aborcji (bo do takich akcji, mimo bycia zdecydowanie pro life,  nie mam przekonania). Uczę się dostrzegać je w każdym drobiazgu i w tym wszystkim, co zwyczajne, szukać drogi do miłości niezywkłej. Czyli do świętości.

„Najdroższe moje skarby, tatuś przywiezie wam mnóstwo, mnóstwo słodkich pocałuków. Bardzo bym chciała do was przyjechać, ale muszę leżeć w łóżeczku, bo troszkę boli mnie brzuszek. Bądźcie grzeczni (…) Mam was w moim sercu i myślę o was w każdej chwili. Z wielką miłoścą całuje was i ściska wasza mamusia”.

Święta Joasiu – módl się za nami.

(Fragmenty listów i wypowiedzi pochodzą z książki „Joanna Beretta Molla. Święta, która oddała życie za życie swojej córki”)

Follow